Tajemnicze życie Sióstr Klarysek w Starym Sączu

Wstają wczesnym rankiem kiedy Starosądeczanie pogrążeni są we śnie. Większość czasu poświęcają modlitwie, jednak nie zapominają o codziennych obowiązkach. Biurokracja wkradła się za klauzurę a próśb i problemów mieszkańców przybywa.

Siostry Klaryski, bo o Nich mowa, od ponad 700 lat mieszkają za murami klasztoru, który ufundowała św Kinga. Nigdzie indziej obecności świętej Kingi nie „czuć” bardziej niż tu!

Tajemniczość i surowość to dwa słowa, które kojarzą się nam, gdy mówimy o zakonach klauzurowych. Jak wygląda życie za murami starosądeckiego klasztoru opowiadała nam dzisiaj Matka Ksieni Teresa Izworska.

Matko Ksieni, czy pamięta Matka swój pierwszy dzień w starosądeckim zakonie? 

Bardzo dokładnie pamiętam ten dzień. Jak się jest młodym to bardzo emocjonalnie podchodzi się do pewnych rzeczy. Obserwowałam i chłonęłam to życie tutaj. Od początku brałam udział we wszystkich modlitwach i codziennym życiu klasztoru. Po krótkim czasie miałam nawet swój mały obowiązek -usługiwałam do stołu. Byłam szczęśliwa, bo tutaj stopniowo przechodzi się to tego zakonnego życia. Zachwycałam się i tak jest do dzisiaj. Jeśli mamy prawdziwe powołanie to nie może być inaczej.

Dlaczego siostra zdecydowała się na tak surowy klasztor?

To jest dopiero tajemnica! (mówi siostra z uśmiechem na twarzy) Sama bym tego nie wymyśliła. Na pewno! To wszystko jest Reżyseria Boża. Pan Bóg działa przez wydarzenia, ale głównie od wewnątrz. I jak próbowałam innego życia to zawsze było coś nie tak.

Przyjaźniłam się z siostrami Felicjankami i tam początkowo kierowałam swoje kroki. Jednak Pan Bóg tak pokierował moim życiem, że „osadził” mnie tutaj. I to była najlepsza decyzja. Zachodziła bowiem obawa, że bardziej bym kochała Felicjanki aniżeli Pana Boga. Tak naprawdę dopiero po ślubach wieczystych zrozumiałam, że tutaj w klauzurze jest moje miejsce. Mogę być misjonarką i wypraszać różne łaski dla mieszkańców.

Miała siostra chwilę zwątpienia, by opuścić klasztor?

Tak! Przed ślubami wieczystymi, ale była to robota „czarnej bestii” (czytaj diabła). To było w czasie rekolekcji. Nachodziły mnie takie dziwne myśli. Musimy pamiętać, że „bestia” jest niezwykle inteligentna i przebiegła. Kusiła mnie, żebym nie składała ślubów wieczystych, bo nie mam czystych intencji. Ojciec rekolekcjonista rozwiał moje wątpliwości raz na zawsze. Teraz już wiem, że to była pokusa.

Oczywiście, zdarza się że siostry rezygnują po ślubach czasowych. Zresztą Kościół bardzo mądrze ustanowił taką możliwość. Jest czas na rozeznanie.

Ile obecnie sióstr mieszka w klasztorze?

29 sióstr. Najmłodsza ma 30 a najstarsza 91 lat, ale jeszcze trzyma fason;) Odkąd pamiętam było nas ponad 40, ale jak to w Biblii napisane: są lata chude i tłuste (uśmiech). Teraz mamy jedną siostrę po ślubach czasowych, ale nie tracimy nadziei, że będzie nas więcej. Pan Bóg jest dawcą powołania i musimy mu zaufać. Jedno jest pewne: dokąd będziemy potrzebne, dotąd będą powołania.

Jakie łaski siostry doświadczają od św Kingi? Czy to nie jest tak, że siostry już całkowicie „przesiąkły” Jej obecnością?

Może czasem się wydawać, że w tej codzienności już Jej nie odczuwamy. Ale tak nie jest. Każdy dzień przeżywamy pod opieką naszej Świętej Matki. Ja to czuję namacalnie. Jak mi się kiedyś wydawało, że koniec z końcem się nie zwiąże to nagle „spod ziemi” przyszła pomoc. To jest niesamowite. Zwłaszcza jak komuś cokolwiek podaruję to Boża Opatrzność zwróci to wielokrotnie.

Czy siostry się kłócą?

Pewnie! Przecież jesteśmy ludźmi. Oczywiście nie chodzi o to, żeby prowadzić jakieś wielkie waśnie i zadry. Człowiek czasem zmęczony i zdenerwowany, ale to normalne. W pełni święte będziemy dopiero w niebie (uśmiech), tylko najpierw trzeba się tam dostać.

Jak wygląda rytm dnia w klasztorze? Jakie obowiązki mają siostry? 

Wstajemy codziennie o godzinie 4:45, a w niedzielę i święta pół godziny później. Dzień rozpoczynamy modlitwą i Mszą św. Idealne byłoby zachowanie następującego rytmu dnia: 8 godzin modlitwy, 8 godzin pracy i 8 odpoczynku. Jednak w życiu codziennym nie da się wszystkiego zaplanować. Są pewne zaburzenia, bo to jest życie!

Dzwonkiem zwołujemy się na modlitwę i posiłki. W ciągu dnia jest praca. Każda z nas ma swoje obowiązki: w ogrodzie. w kuchni, w kościele i administracji. Niestety biurokracja wkradła się i do klauzury. Piekłyśmy także opłatki, jednak nie wytrzymałyśmy konkurencji.

Trzeba też utrzymać porządek w naszym wielkim domu. Trudno tu wymienić wszystkie zajęcia sióstr, bo jest ich naprawdę wiele.

Jaką drogę trzeba pokonać, by zostać siostrą zakonną?

Jeśli ktokolwiek czuję potrzebę takiego życia i wspólnoty to warto do nas przyjść i porozmawiać. To powinien być pierwszy krok. Nie trzeba od razu wstępować. Można szukać siebie w tym wszystkim, ale przede wszystkim trzeba zapytać Pana Boga jaka jest Jego wola. Nie liczą się tylko moje uczucia i moje potrzeby! Emocje, bowiem wcześniej czy później zawiodą.

Przed postulatem mamy tak zwany apirat. To trwający 2-3 miesiące okres, kiedy dziewczęta mieszkają z nami we wspólnocie. Wtedy pokrótce mogą zapoznać się ze specyfikacją zgromadzenia. Jeśli kandydatka nadal chce z nami pozostać to rozpoczyna postulat. Zwykle trwa on rok. Następnie, gdy postulantka pragnie kontynuować formację zakonną a siostry ze wspólnoty wyrażą zgodę rozpoczyna się nowicjat obrzędem obłóczyn. Nowicjuszka przyjmuje habit zakonny i nowe imię. Każda siostra jako pierwsze imię przyjmuje Maria, ale na co dzień używają drugiego, otrzymanego w czasie obłóczyn. Nowicjat trwa dwa lata. W pierwszym roku nowicjatu siostra ma bardzo ograniczony kontakt z rodziną i światem zewnętrznym. Jest to czas na pogłębienie refleksji z Panem Jezusem. Nowicjat jest czasem przygotowania do złożenia ślubów, więc siostra zdobywa odpowiednią wiedzę określoną w programie formacji. Po odprawieniu nowicjatu, jeśli nie ma przeszkód, nowicjuszka składa śluby czasowe na 3 lata, a po ich upływie -śluby wieczyste. W razie potrzeby, okres ślubów czasowych można przedłużyć.

Jaki kontakt mają siostry ze światem? Internet, komórka, to teraz chyba codzienność, skoro biurokracja wkradła się do klauzury!

Tak to prawda. W tym momencie nie da się pracować bez komputera. Trzeba kontaktować się z różnymi urzędami, instytucjami, robić zamówienia do Sanktuarium. Nigdy nie przypuszczałam, że będąc w klasztorze zamkniętym kiedykolwiek założę pocztę elektroniczną (uśmiech). A jednak, biurokracja dotarła także za mury klasztorne.

Kiedy siostry mogą „opuszczać” klasztor? Taka sytuacja miała miejsce podczas wizyty Ojca Świętego w Starym Sączu. Czy nie jest tak, że klauzura trochę zelżała?

To było wyjątkowe wydarzenie w życiu naszej wspólnoty. Jednak nie było żadnego rozluźnienia. Oczywiście, odbyłyśmy wiele spotkań, odwiedzały nas różne komisje. Zauważalny był większy ruch, jednak nic się nie zmieniło. Są momenty, kiedy udzielana jest dyspensa. Z pewnością dla poratowania zdrowia. Tutaj nie ma żadnych wątpliwości. Można też odwiedzić ciężko chorych rodziców, ale na pogrzeb nie możemy już iść. Obłożnie chorą siostrę mogą odwiedzać jedynie rodzice i rodzeństwo. Nikt więcej.

Dużą władzę ale i odpowiedzialność dał Kościół przełożonej, która wydaje pozwolenia określone w przepisach zakonnych. Trzeba rozeznawać czy coś jest słuszne czy nie. Są też sprawy wymagające pozwolenia Biskupa Diecezjalnego lub Stolicy Apostolskiej, gdyż jesteśmy zakonem na prawie papieskim.

Jak dużo próśb o modlitwę siostry otrzymują od wiernych? Wiemy, że napływają one także na skrzynkę mailową.

Próśb jest coraz więcej. Nieporównywalnie więcej. Tygodniowo jest ich około 300-400 i w większości dotyczą problemów w rodzinie. Musiałyśmy przejść na metodą „koszyczkową”. Wszystkie prośby, które otrzymujemy w skrzyneczce w kościele, osobiście czy nawet drogą mailową wrzucamy do koszyczka. Modlimy się u siebie a potem w każdy poniedziałek o godzinie 18:00 jest Msza św w intencji tych próśb.

Nie trzeba się poddawać pesymizmowi, że nie obejmiemy tych intencji modlitwą. My może nie, ale Pan Bóg z pewnością wysłucha. On widzi każdego. Zawsze na końcu naszej modlitwy dodaję: ….i za wszystkich, którzy kiedykolwiek prosili nas o modlitwę.

Czy otrzymują siostry podziękowania za udzielone łaski?  Z jakimi problemami borykają się ludzie?

Otrzymujemy podziękowania i listy. Święta Kinga nie tak dawno zainterweniowała (uśmiech). Pisała do nas pewna Pani, że jej syn i synowa noszą się z zamiarem podjęcia in vitro. Ich starania o dziecko nie przynosiły żadnego rezultatu. Mama była bardzo zmartwiona tym faktem. Jak się okazało, nie trzeba było długo czekać i zabieg in vitro nie był potrzebny. Synowa jest w ciąży.

Najwięcej problemów jest w rodzinach: choroby, alkohol, narkotyki, rozpad małżeństwa. Gdzie człowiek tam i problem. Z ogromnym wzruszeniem czytamy listy od dzieci, które proszą by mama bądź tato nie pił alkoholu a w domu panowała zgoda.

Niestety Kogoś zagubiliśmy i dobrze wiemy Kogo. Jeśli Pana Boga nie ma na pierwszym miejscu w naszym życiu to wszystko się rozsypuje.

Na zakończenie, Matko Ksieni prosimy o kilka słów dla naszych Czytelników -Starosądeckie.info

Szanownym Czytelnikom pragnę powiedzieć, że my, klaryski wcale nie jesteśmy lepsze od naszych braci i sióstr żyjących w świecie. Mamy tylko inną misję do wypełnienia, którą zlecił nam  Pan Bóg powołując do zakonu kontemplacyjnego. Jesteśmy sobie nawzajem bardzo potrzebni. I za nas ludzie się modlą, za co jesteśmy ogromnie wdzięczne.
W imieniu własnym i całej Wspólnoty zakonnej składam bardzo serdeczne podziękowania Mieszkańcom Miasta  Świętej Kingi za wielką życzliwość, za wspieranie nas duchowo i materialnie. Życzę Wszystkim szczególnej opieki Bożej przez wstawiennictwo Pani Ziemi Sądeckiej, a naszej Umiłowanej Matki.

Zapraszamy na konkurs pod honorowym patronatem Matki Ksieni: Moc bukietów Matki Bożej Zielnej

rozmawiała: AM