Juliusz Słowacki (1809-1849) – najbardziej nieszczęśliwy poeta polskiego romantyzmu, urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu na Wołyniu (Ukraina).
Jego ojciec był profesorem w Liceum Krzemienieckim, później na Uniwersytecie w Wilnie. Młody Słowacki zachwycał się twórczością Mickiewicza, którego znał osobiście i długo był pod jego wpływem. W 1829 roku ukończył studia prawnicze, pracował jako urzędnik w Ministerstwie Finansów, a także w powstańczym Rządzie Narodowym. Sławę przyniosły mu wiersze patriotyczne. Są to m.in: ”Oda do wolności”, ”Hymn”, ”Kulik”, ”Pieśń Legijonu Litewskiego”.
Słowacki bardzo dużo podróżował, zwiedził: Anglię, Francję, Szwajcarię, Grecję, Egipt, Ziemię Świętą. Jego najsłynniejsze dzieła to: wiersze “Smutno mi, Boże…”,”Grób Agamemnona”, a także dramaty: ”Balladyna”, ”Ksiądz Marek”, “Sen srebrny Salomei”. Nigdy nie dorównał sławą Mickiewiczowi. Choć kochał kilka razy, najdroższą mu osobą pozostała matka, do której słał piękne listy. Na rok przed śmiercią zobaczył się z nią we Wrocławiu. Zmarł w 1849 roku w Paryżu na gruźlicę, jego zwłoki sprowadzono do kraju w 1927 roku i złożono w krypcie Królów Polskich na Wawelu w Krakowie.